Hoe zit het ook al weer: mag je als werkgever een ziekmelding weigeren?
Deze vraag stond centraal in een kortgedingprocedure.
Medewerkster meldt zich via een WhatsApp bericht ziek bij werkgever. Medewerkster verzoekt werkgever de gegevens van de arbodienst/bedrijfsarts ter beschikking te stellen, zodat zij een afspraak kan maken.
Werkgever reageert met de mededeling dat de ziekmelding niet wordt geaccepteerd en dat haar loon wordt opgeschort. Werkgever stelt zich op het standpunt dat er sprake is van een conflict en geen ziekte.
Tussen partijen ontstaat vervolgens een discussie over de vraag over het al of niet bestaan van een verplichting voor werkgever om de ziekmelding te accepteren en bij de bedrijfsarts aan te melden.
Medewerkster is van mening dat haar ziekmelding ten onrechte is geweigerd en dat ook haar loon ten onrechte is opgeschort. Van de kantonrechter krijgt zij gelijk.
De kantonrechter overweegt daartoe het volgende:
“Een werkgever dient in beginsel een ziekmelding door een werknemer te accepteren. Dit is alleen anders als er voldoende zwaarwegende gronden aanwezig zijn om de ziekmelding te weigeren. Wat werkgever aanvoert – er is een conflict en geen ziekte – levert niet zo’n zwaarwegende grond op. Het is niet aan werkgever, die dat als arbodienst nota bene goed zou moeten weten, om vast te stellen of [eiseres] ziek is of niet, maar aan de (bedrijfs)arts. Werkgever is op grond van de Arbeidsomstandighedenwet (artikelen14 en 14a) en de Regeling procesgang eerste en tweede ziektejaar (artikel 2) verplicht om een bedrijfsarts of arbodienst in te schakelen bij de beoordeling van de ziekte. Die verplichting volgt ook uit goed werkgeverschap en re-integratieverplichtingen voor de werkgever (artikelen 7:611 BW en 658a BW). Werkgever, had dus de ziekmelding van [eiseres] niet mogen weigeren en werkgever had de arbodienst/bedrijfsarts kort na ziekmelding (en in ieder geval niet pas een aantal weken daarna) moeten inschakelen.”
Bron: