“Menselijk en rechtvaardig: is de rechtstaat er voor de burger?”
Met deze titel heeft de Stichting Hiil (Hague Institute for Innovation of Law) begin mei 2017 een rapport gepubliceerd met daarin de volgende kernachtige en interessante samenvatting:
“Ons rechtssysteem is kostbaar, levert niet wat mensen nodig hebben, en is soms ronduit schadelijk. Dat ligt niet aan de spelers, maar aan het spel en strakke, verouderde spelregels. De kennis en technologie om dat te verbeteren liggen klaar. Maar de juridische sector zit vast en is te veel van juristen. Rechtvaardigheid moet de ruimte krijgen, juist nu.”
De onderzoekers besteden in dit rapport ook aandacht aan de problemen die kunnen voortvloeien uit de relatie werkgever en werknemer. De onderzoekers stellen zelfs dat er sprake is van een ‘opgelapt ontslagrecht’.
“Er is meer strijd en risico, waarbij de conflicten over ontslag steeds meer worden gepolariseerd. De procedure – die niet bewust ontworpen is – blijkt minder probleemoplossend te zijn geworden. De onzekerheid over de uitslag van een procedure wordt vaker afgekocht.”
Een andere vraag die wordt opgeworpen:
“Minder mensen hebben een vast contract en werkgevers lopen meer risico’s als ze mensen in vaste dienst nemen, omdat ze minder gemakkelijk ontslag kunnen krijgen voor een individuele werknemer. Is het dan niet aannemelijk dat de onvrede rond ontslag en toegang tot het werk aan het toenemen is?”
Dit rapport zet mij aan het denken!
In de praktijk van het arbeidsrecht probeer ik de problemen in eerste instantie zoveel mogelijk te dejuridiseren om vervolgens vanuit een meer holistisch gerichte benadering naar het aan mij voorgelegde probleem te kijken.
Wat betekent dat?
De holistische aanpak in het arbeidsrecht is een wijze waarbij men zich niet alleen richt op het juridische pad, het conflict of de procedurele aanpak en wat rechters of juristen denken dat je zou moeten doen, maar waarbij je ook betrekt wat je voelt vanuit je ziel, je hart en je levenservaring.
Zie ik mijzelf als een speler die vast zit in zijn eigen spel?
Nee, waarbij ik tegelijkertijd eerlijk moet zijn! Immers in het arbeidsrechtelijke spel ben je natuurlijk afhankelijk van alle spelers in (en soms buiten) het veld.
Er zijn steeds meer spelers met wie het ‘spel’ wel op een andere manier kan worden gespeeld. Daarmee wil ik de arbeidsrechtelijke vraagstukken en/of conflicten niet per definitie degraderen tot ‘het spelen van een spel’.
Het gaat uiteindelijk om de mens.
Bron: